Wordt aan gewerkt.
In september 2016 verhuisden we van Herenstraat 16 in Den Hoorn naar De Potvis in ’t Horntje. Een opvallende ‘move’ want in 1974 had Marianne, toen ze een half jaar bij het NIOZ onderzoek zou doen, juist heel bewust gekozen om niet op de Potvis te wonen, maar een appartementje in Den Hoorn te huren samen met studiecollega Marinus van Splunder.
En we hadden het naar onze zin op de Herenstraat in Den Hoorn. Dus dat was niet het probleem. Maar de eigenaar van ons huisje, Jaap Dik, wilde het gaan verkopen en wij waren op dat moment niet in staat (en vanwege de niet al te beste staat waarin het verkeerde ook niet bereid) dit huis van hem te kopen.
We wilden wel op Texel blijven wonen en schreven ons daarom in bij Stichting Woontij. Al vrij snel kregen we bericht dat we een woning konden bekijken op de Potvis. We hadden daarover meteen al onze twijfels, maar toen we de locatie van die woning zagen was ons duidelijk dat we deze beurt voorbij wilden laten gaan. Een paar maanden later konden we opnieuw een woning bezichtigen. Weer op de Potvis. Dit keer waren we veel positiever. Het huis had naar achteren mooi uitzicht op de duinen en de boot, alles was fris in de verf en het kleine plaatsje achter het huis lag op het zuiden. Dus we konden ons voorstellen dat we daar lekker buiten konden zitten tussen potten met planten, die deze zonnige ligging ook wel zouden waarderen. We dachten er niet te lang over na en gingen op het aanbod in.
Na weken uitselecteren en inpakken stond uiteindelijk eind september 2016 alles zoveel mogelijk in verhuisdozen gestapeld in onze woonkamer. Hoogste tijd voor de verhuizing! We konden de kleine vrachtwagen van René Jager van Paal 9 lenen en onze vriend Karim en overbuurman Siem wilden ons gelukkig met de verhuizing helpen. Bleek nog een fikse klus! Alleen al al die dozen met boeken en archiefmateriaal! Aan het eind van de dag was het ons met zijn vieren toch gelukt alles naar de Potvis te krijgen en gingen we gezellig met elkaar uit eten in Den Burg.
Eerste jaren
De eerste jaren dat we op de Potvis woonden, werkten we nog voor Stichting Oase en waren we veel buiten Texel. Bijvoorbeeld voor ons onderzoek naar school- en kindertuinen: Jong leren moestuinieren. We hebben in de periode dat we nog werkten niet veel reizen gemaakt buiten Nederland, België en Duitsland. Wel waren we tijdens de jaarwisseling 2018-2019 in Maagdenburg en Praag. We bezochten daar o.a. de vele drukbezochte kerstmarkten, maar genoten ook van de zeer interessante musea in beide steden.
Na ons pensioen – dat samenviel met het moment dat ook Willy AOW kreeg, 1 juli 2019, waren we van plan, zolang we daar fit genoeg voor waren, juist wel veel te gaan reizen.
We voerden dit goede voornemen al snel daadwerkelijk uit: In de herfst van 2019 maakten we een lange reis per trein (met een Interrailticket) tot Sicilië. Een heel goed voorbereide, heel belevenisrijke en zelfs nog enigszins betaalbare reis, waarbij we ‘oude’ plekken hebben herontdekt (zoals Colmar, Florence en Bari), maar ook veel steden en regio’s voor het eerst hebben bezocht. Deze lange reis smaakte duidelijk naar meer!
Al kort na terugkomst uit Sicilië, rond Willy’s 67e verjaardag op 1 maart 2020, waren we alweer op stap. Dit keer gingen we naar Wuppertal. Vandaar zijn we per – gratis o.v. – door de hele regio getreind. O.a. naar Hagen in Westfalen, waar Marianne’s vader in de oorlog dwangarbeider was. Bijzonder om zo een beetje een beeld te krijgen van de stad waar ze hem veel over had horen vertellen.
Toen we in Wuppertal waren kwam de Corona-dreiging steeds dichterbij (er lagen al de eerste mensen in het ziekenhuis in het nabijgelegen Düsseldorf). Het zou door de pandemie een tijd lang veel moeilijker worden om te reizen. Maar voor ons persoonlijk waren er ook positieve kanten aan deze periode.
We konden van begin af aan goed overweg met de buren op de Potvis. Het contact met buurvrouw Kiki van der Linden groeide zelfs uit tot een fijne vriendschap. Maar helaas werd Kiki ziek en overleed ze op 18 mei 2022. We hadden verder niet veel contacten op de Potvis en in ’t Horntje en dachten er heel serieus over na te gaan verhuizen.
Verkenningen in de grensregio
We kwamen op het idee om ons geluk te zoeken in de grensregio Nederland / Duitsland. We ontdekten vanuit verschillende grenssteden en -dorpen de directe omgeving en bekeken ter plekke de mogelijkheden om er te gaan wonen. Zo waren we in Aken, Kleef, Elten, Bad Bentheim en – later ook nog eens in het noordelijk grensgebied. (Vanuit Hude gingen we o.a. naar Emden en Leer). We waren vaak positief over wat we ontdekten, zagen ook soms concrete mogelijkheden, maar uiteindelijk is het ons toen niet gelukt iets bij ons passends en voor ons betaalbaars te vinden.
Het was in deze periode dat we ook meer contact kregen met andere medebewoners van De Potvis en we besloten om in elk geval voorlopig in ’t Horntje te blijven en ons in te gaan zetten voor – wat later zou gaan heten – De Potvistuin.
Toen de grootste dreiging van Corona voorbij was konden we weer gaan reizen. Nu kozen we, omdat we echt minder wilden vliegen, vooral regio’s in Duitsland en Frankrijk die, bij voorkeur in één dag, bereikbaar waren per trein.