En het gebeurde ergens rond de millenniumwisseling…
… dat we onverwacht ‘hoog bezoek’ kregen.
Voor het voormalig klooster, aan de andere kant van de Kloosterstraat, lag in de periode dat wij er woonden (1993-2009), een groot onbebouwd evenemententerrein.
Het gemeentelijke terrein was uiteraard geschikt voor alle mogelijke zeer tijdelijke en iets minder tijdelijke ruimtezoekers: de voorjaarskermis, kinderen en volwassenen met vliegers, liefhebbers van modelautootjes en – vliegtuigjes met afstandsbediening, crossende auto’s en motoren die even keihard wat rondjes draaiden, parkerende vrachtwagens uit verre landen enz., maar ook eens in de zoveel jaar een serieus circus. Het Russische Staatscircus en Circus Renz, Berlijn herinneren wij ons nog heel goed.
Tijdens zo’n verblijf in Beuningen vraten de paarden, ezels, lama’s en kamelen genoegzaam van het gras op het terrein. Uiteraard werd die hoeveelheid gras al gauw te gering voor de hongerige magen en begon het groen verderop te lokken…
Natuurlijk werden die beesten enigszins in de gaten gehouden. Door bezoekers die alvast een voorkijkje namen, maar ook door de kinderen en de alleroudste circusmensen. Die hielden blijkbaar niet altijd alles goed in de gaten want opeens zagen wij vanuit onze werkruimte kameelhalzen en -hoofden die onze voortuin bereikt hadden maar gelukkig te groot waren om zomaar door de pergola naar binnen te lopen. Tot daar durfden wij ook van de andere kant te komen, maar om dichter bij te gaan en hun teugels te pakken… nee, kamelen bleken ons beiden dan opeens geweldig groot!! Gelukkig kwam er af en toe een auto over de Kloosterstraat en deze keer hadden wij heel veel geluk dat de meest ‘grote dierenfluisteraar’ van het dorp, Marlies Hermans, bio-boerin van de Waalbandijk net langs kwam rijden.
Zij was gewend aan flinke, grote koeien inclusief stieren op haar boerderij. In alle rust benaderde zij het baasje van de kleine kudde, pakte zijn teugels en leidde het dier heel kalm terug naar het circusterrein. En natuurlijk volgden de overige kamelen braaf het leidende dier. Voor Marlies was het dagelijkse kost maar wel met een exotisch tintje.
Wij ontspanden, hadden dagenlang nog iets aparts te vertellen, maar alles ging zo snel dat we geen foto’s meer konden maken. Niemand had toen nog permanent een smartphone bij de hand…