Werk in uitvoering
13 – 26 september 2023
Een kleine 14 dagen verbleven we samen met onze vriend Karim Muhyaddin in het droomachtig mooie, bizarre landschap van Cappadocië in Midden-Turkije. Een betere begeleider voor dit wonderlijke landschap konden we ons niet voorstellen!
Wij genoten zo in volle teugen van deze reis en al onze belevenissen, dat we elke dag ´s avonds – nog niet eens al te laat – doodmoe in bed vielen. ´s Ochtends planden we dan even enthousiast weer de volgende dag. Tussendoor lukte Marianne ook nog dagelijks een summier reisverslag. Bovendien namen we honderden foto´s van ons alle drie als herinnering mee naar huis. Maar ook met ‘bewijsfoto’s’ blijft het soms ongelofelijk wat we allemaal zagen!
12 en 13 september:
Dinsdag 12 september 2023 vlogen we rechtstreeks van Schiphol naar Kayseri, een miljoenenstad in Centraal-Anatolië en hoofdstad van de gelijknamige provincie. Op het vliegveld werden we opgehaald door Karim – heeft ook geen rijbewijs – en een neef van Serdar, de eigenaar van ons tijdelijk appartement in de stad Ürgüp, als chauffeur. Karim had Ürgüp als meest geschikte toegangspoort voor een verkenning van Cappadocië uitgekozen. Weerzien, cadeaus, eten en drinken, goed slapen en de volgende ochtend, na een Turks ontbijt (met o.m. tomaten, komkommer, olijven en feta), met een minibus naar een halte ‘nabij’ de Rode en de Rozenvallei. Onze wandeling begon bij een befaamd uitzichtpunt met terras, foodtruck en een reuzeschommel. Een grote, vriendelijke hond begeleidde ons een tijdje de vallei in tot onze eerste picknickplek onder een boom bij een kleine wijngaard. Een lieve boerin die er druiven plukte kwam een tijdje bij ons zitten en praten. Wat waren we op zulke momenten blij Karim als reisgenoot te hebben! Verder wandelend kwamen we bij een kleine eet- en drinkgelegenheid midden in de vallei. Vandaar wilden we naar Göreme lopen, maar we kwamen uit in Çavuşin (prachtige vergissing…). Vandaar namen we weer een kleine bus die ons naar het stadje Ürgüp terugbracht. Hier lukte het ons makkelijk boodschappen te doen en later samen eten te koken (dat deden we uiteindelijk bijna iedere dag).
14 september: Dan maar vandaag met de minibus naar Göreme. Daarvandaan wilden we de Pigeon valley (Duivenvallei) gaan verkennen. Locals vertelden ons dat het 5 km tot de ingang van deze vallei was. We namen dus de bus tot Uçhisar. Vandaar liepen we nog een kilometer (Turks, volgens ons eerder twee) naar een ingang van de vallei. We wilden teruglopen naar Göreme, maar het lukte ons helaas niet een pad te vinden dat ons veilig genoeg leek. Uiteindelijk besloten we terug te lopen naar Uçhisar (andere plek, veel hoger gelegen). Op een terras met prachtig uitzicht en een Turk uit Utrecht waar we een praatje mee maakten, dronken we in alle rust onze Turkse thee. Daarna op weg naar beneden, waar we langs de weg op een bus hebben gewacht. Dat duurde gelukkig maar heel kort. Toen via Göreme – nog een drankje in een café – terug met de minibus naar Ürgüp. Vanaf het minibusstation liepen we weer langs de beide groentewinkels en een nabij ons appartement gelegen supermarkt naar huis. ’s Avonds op tv een uitzending over organische architectuur in Japan bekeken.
15 september: Vandaag wandelden we Ürgüp uit in zuidelijke richting naar de Pancarlik vallei. Deze is veel minder bekend en veel rustiger (viel in september in de andere valleien ook wel mee).. Aan het eind van de wandeling kwamen we bij een kerk/klooster dat gesloten was, maar waar we wel af konden dalen naar een groot terrein met o.a. verschillende oude kerken. Die hebben we alle bekeken, bewonderd en gefotografeerd. Het bleek vervolgens nog niet zo eenvoudig om terug te komen op de weg (een grote paardenboerderij en parcours werd gelukkig niet bewaakt door grote honden… Heen en terug hebben we een praatje gemaakt met een mevrouw, die op een houtvuur een enorme wintervoorraad tomatensaus maakte. Onze eigen boodschappen deden we op ons gemak bij de Migros supermarket nabij ons appartement.
Zaterdag 16 september stond een wandeling door de zg. loversvalley (liefdesvallei) op ons programma. We namen hiervoor een bus tot enkele kilometers buiten Göreme. De loversvalley heet zo vanwege de groteske vormen van de rotsformaties in de vallei, die in Turkse verhalen keurig Feeënschoorstenen (?) genoemd worden. Middenin deze vallei konden we onze dorst op een heel simpel terras lessen met hete Turkse thee. Het pad door de vallei was erg afwisselend: soms breed en duidelijk om dan plotseling weer heel steil of nauwelijks begaanbaar te worden. Het laatste stuk, tot de ‘uitgang’ bij Uçhisar was nauwelijks als pad herkenbaar (steile stenen helling). Het gevaarlijkste waren de kleine steentjes waar je gemakkelijk op weggleed. Gelukkig konden we elkaar regelmatig een handje helpen… Van Uçhisar terug naar Göreme vonden we niet alle drie een zitplek in de overvolle bus. Gelukkig gold dat niet voor de aansluiting van Göreme naar Ürgüp. Dat gaf ons de gelegenheid om vanuit de bus het traject al goed te herkennen: het bleek voor het grootste gedeelte een heerlijke rit door onvergetelijk mooi gebergte en rotsformaties gekenmerkt door uitzinnige kleuren en vormen.
17 september: Karim had ergens gelezen, dat er ten zuiden van Ürgüp een archeologische site met opgravingen moest zijn. We namen een minibus naar Mustafapaşa. Een familielid van de buschauffeur zou ons met een taxi verder brengen, maar dat kon nog wel even duren. Dus na een bezoekje aan de (vml. Griekse) kerk op het dorpsplein liepen we naar een weg waar nog een paar andere vml. kerkjes te bezichtigen zouden zijn. Karim was hier al eerder geweest en herinnerde zich een Barnabaskerk. Bleek een Barbarakerk te zijn… ook mooi! Terug in het dorp belde Marianne de taxichauffeur; uiteindelijk hebben we die nooit gezien. Maar we vonden Mustafapaşa intussen steeds meer een leuk dorp en hadden ook al gauw betaalbare appartementen via airbnb op het oog. Na wat kopjes thee, een misverstand en veel plezier lukte het ons twee passende appartementen in de grotwoningen van Rashid, eigenaar, yogaleraar en ‘hedendaagse’ hippie, van 21-24 september te reserveren. Vol verwachtingen terug naar Ürgüp; voorvreugde omdat een van onze dromen, overnachten in een grotwoning in Cappadocië, wel eens vervuld zou kunnen worden.