Zo nu en dan is er een begrip waar je meer grip op wilt krijgen. Soms leidt dat tot gedachtestromen en nader onderzoek. Heel duidelijk is dat dit alleen gebeurt als je veel tijd ter beschikking hebt en ruimte in je hoofd. Meestal is het dagelijks leven zo vol, dat de tijd om de diepte in te gaan ontbreekt. En als het al lukt om een gedachte nader uit te werken, gebeurt dat vaak in een gesprek. Dat kan een heel fijne ervaring zijn, maar wel vluchtig.
Toen we in 1982 terugkwamen in Groningen na anderhalf jaar in Hamburg te hebben gewoond, had ik, Marianne, niet meteen weer betaald werk en dus tijd om me te verdiepen. In die periode kwam ik in contact met de filosofie van Ernst Bloch. Met name het begrip ‘ongelijktijdigheid‘ intrigeerde me destijds.
In gesprekken met Rob Leopold begon het begrip ‘synchroniciteit‘ voor me te leven. Rob had daar veel treffende voorbeelden van meegemaakt en hij deelde die graag met ons en anderen die er open voor stonden.
In de Beuningse tijd waren het vooral ook de gesprekken met Henk Hage en Karim Muhyaddin die nieuwe inzichten boden. Karim maakte met zijn bamboekoepel in de beeldentuin van het voormalige klooster het begrip tensegriteit concreet.
Een andere periode waarin we onverwachts veel tijd hadden om wat dieper na te denken, was tijdens de Corona-pandemie. Na het (her-) lezen van het Oude en Nieuwe testament kwam ik op het idee wat meer na te denken over het begrip ‘Identiteit’ en ik heb me daarbij vooral de vraag gesteld ‘Wie ben ik’, wat bepaalt mijn identiteit.
Sinds 2023 nam ik deel aan teken- en schildercursussen die begeleid werden door Paulien Valk. Iedere serie lessen heeft een thema. Een van die thema’s was het begrip ’tijd’. Ik herlas o.a. alles wat ik 40 jaar eerder geschreven had over o.a. ongelijktijdigheid, maar verdiepte me ook verder in het begrip tijd. O.a. een artikel in Oase ‘Tijd is leven‘ van Kees Both inspireerde me bij het tekenen en schilderen.