Zonder Henk Hage zou deze website niet bestaan. Door zijn Steenbeken – het schilderij en het mozaïek – kwamen we op het idee van onze Steenbeek, deze website.
We zijn hem zeer dankbaar dat wij van hem toestemming kregen dit schilderij / mozaïek als ‘drager’ en motief van deze website te gebruiken. Het is heel droevig dat hij niet meer mee heeft mogen maken hoe onze Steenbeek zich verder ontwikkeld heeft. Henk is op 2 augustus 2022 overleden.
Kloostergenoot
We leerden Henk al snel kennen toen we eind april 1993 in het voormalige klooster in Beuningen kwamen wonen. Hij was het die ons de goede raad gaf niet onmiddellijk met de tuin aan de slag te gaan, maar daar eerst vier seizoenen mee te wachten om te bekijken of wij ons op deze plek thuis zouden kunnen voelen. En om een beter, genuanceerder beeld te krijgen van de mogelijkheden en de problemen die we konden verwachten. We zouden vanzelf wel aanvoelen wanneer de tijd rijp was. We hebben weliswaar in dat jaar al wat voorbereidende werkzaamheden gedaan, en we zijn aan de slag gegaan met het uitzoeken van subsidiemogelijkheden, maar we hebben ons verder aan zijn raad gehouden. We beseften dat het ook voor Henk zelf belangrijk was dat het hele proces zorgvuldig zou verlopen. Hij had een belangrijke rol gespeeld in ontwerp, aanleg en inrichting van de Beeldentuin, die aan de Oasetuin vooraf ging (1985-1992). Door subsidieperikelen was die beeldentuin kort voor onze komst gestopt met haar activiteiten. Maar het had beslist niet goed gevoeld, voor hem en enkele anderen, maar ook voor ons zelf, als we te snel en ondoordacht, de tuin hadden veranderd.
Henk woonde en werkte al 11 jaar in het klooster voordat wij er kwamen wonen en zou er nog tot aan zijn dood in augustus 2022 blijven wonen. In totaal 40 jaar! Steeds meer vergroeid met de plek en de directe omgeving. Die kende hij heel goed door de dagelijkse wandelingen met de honden, Zola en Floortje Tibbe en – toen die er niet meer waren – Patou. Ook zijn dochter Eva liet hij ervaren dat er dichtbij huis heel veel te beleven valt, bijvoorbeeld door met haar te kamperen bij biologische boerin Marlies op de dijk. Voor Eva bouwde hij een prachtige hut in de gemeenschappelijke tuin.
Henk en Oase
Henk toonde zich altijd zeer geïnteresseerd in ons Oasewerk. Vooral onze manier van werken boeide hem. Hij werd al spoedig abonnee op het tijdschrift Oase, nam o.a. deel aan de studiedag die we organiseerden over ‘Water in de tuin / vijverafdichting’ in de Refter in Beek-Ubbergen (1995) en volgde de ontwikkelingen in de Oasetuin op de voet. Lopend over het nog ruige gravelpad verzamelde hij de scherfjes die later Steenbeek – het aquarel en het mozaïek – zouden vormen. Hij schreef hierover ook een artikel in Oase.
Op momenten dat we in ons enthousiasme door dreigden te draven , wist hij ons op een heel charmante manier uit ons ritme te halen: een spontaan praatje, een vraag in verband met zijn eigen werk, een aanbod om samen iets te ondernemen. Een mooi voorbeeld van dat laatste was zijn idee om, vlak na onze verhuizing binnen het klooster in november 1996, samen met Karim Muhyaddin (die ons bij de verhuizing goed had geholpen) een dagje naar Insel Hombroich te gaan. De ideale gelegenheid voor ons vieren om onze kennis en ervaring vanuit kunst, architectuur en natuur op een plezierige manier te delen. Een gedenkwaardige dag!
Kort daarna liet hij ons voor het eerst het schilderij Steenbeek zien. en bood hij het ons aan voor de nieuwe Oase-informatiewinkel. We zochten met elkaar naar een goede plek in de verder nog niet ingerichte Oaseruimte.
Henk bracht ons ook nader in contact met andere kunstenaars en ontwerpers zoals Juke Hudig en Leon Mommersteeg, die ieder op hun manier een bijdrage leverden aan de vormgeving van het tijdschrift Oase.
Beeldend kunstenaar, verteller en cellist
Wij waren op onze beurt ook altijd heel nieuwsgierig naar Henk’s werk. Vonden het een eer om soms een kijkje te mogen nemen in zijn atelier en bezochten uiteraard zijn tentoonstellingen. Zoals in Museum Henriette Polak in Zutphen, samen met Marianne’s ouders die Henk en zijn werk ook bijzonder waardeerden.
Henk speelde ook verdienstelijk cello en via de muziek had hij een wederzijds inspirerend contact met andere cellisten en componisten als onze mede-kloosterbewoner Nico Huybregts en ontmoette hij ook de voor zijn schilderwerk inspirerende componiste Sofia Gubaidulina.
Samen met Saskia Deurvorst, zijn muze, geliefde partner en moeder van hun dochter Eva, kon hij feestjes organiseren waar nog lang over nagepraat werd. Zoals een tuinfeest in de gemeenschappelijke tuin, waar we met ons allen aan een schilderij, geïnspireerd op een werk van Renoir hebben gewerkt en de viering van zijn vijftigste verjaardag in een ander klooster, waar indrukwekkende boventoonmuziek ter gehore werd gebracht.
Andere herinneringen die wij koesteren waren de avonden aan het grote kampvuur. Henk verhoogde met zijn verhalen de sfeer, zoals die ene keer dat hij het Verhaal van Oosterhuis van Belcampo voordroeg. We luisterden ademloos.
Henk werkte graag in reeksen. Meestal aquarellen. Eenmaal gepakt door een thema werkte hij dit gedisciplineerd helemaal uit. In de tijd dat wij in Beuningen woonden waren zijn inspiratiebronnen achtereenvolgens de Kathedraal van Chartres, Hemellichamen, Zelfportetten en de Openbaring van Johannes. We waren ook zeer onder de indruk van een reeks die hij daarvoor al had gemaakt, over Dante’s Divina Comedia en – misschien wel nog meer – van een serie portretten die hij maakte van Long stay TBS-ers na onze Beuningse tijd.
Van deze en andere thema’s verschenen er ook boeken:
Henk heeft in 2008 een website gemaakt, met daarbij ook een blog en filmpjes, die wij van harte aanbevelen.
Een bijzonder afscheidscadeau
Op zaterdagmiddag 21 februari 2009, een week voor ons vertrek uit Beuningen, hadden we onze medebewoners uitgenodigd voor een informele afscheidsbijeenkomst. Met 13 bezoekers was het gezellig druk in de al bijna leeg geruimde Oaseruimte. Ontspannen, haast familiaire sfeer, schreef Willy in het logboek, met koffie, thee, lekkers en later wijn en hapjes. We kregen enkele afscheidscadeautjes, waarbij dat van Henk het bijzonderste was: een van zijn zelfportretten (zie foto hieronder).
Henk op Texel – bijzondere natuurbelevenissen
Henk kwam ons al op Texel bezoeken toen we er nog niet woonden. Samen met Karim kwam hij ons begin maart 2007 met zijn auto ophalen na een langer verblijf in De Ark, waar we goed aan ons boek ‘Vrij Spel voor Natuur en Kinderen‘ hadden kunnen werken. Heel aardig, want wij hadden intussen een beetje te veel spullen (o.a. een nieuwe printer) om met de trein naar Beuningen terug te gaan. We maakten er samen met hen een leuk weekend van.
Op zaterdagmiddag kozen we voor een wandeling over de Waddendijk. We hadden het geluk dat er net een grote zwerm rotganzen vlak boven ons met veel kabaal de ruimte koos. Een – niet alleen voor Henk – indrukwekkende ervaring!
De volgende ochtend was het toevallig spectaculair mistig weer. Het leek ons leuk om naar De Hors te gaan, om de mist optimaal te ervaren. Tijdens de wandeling langs het rechter Horsmeertje was het zicht nog redelijk. Later, midden op de Hors hadden we de bijzondere ervaring dat we alleen nog grijs zagen, onder, boven, rondom – grijs. Alleen grijs.
Op de terugweg gingen we met hen langs Kasteel Groeneveld in Baarn. We zouden daar later dat jaar ons boek kunnen presenteren tijdens een symposium, maar twijfelden op dat moment nog of dat wel haalbaar was. Zij waren weliswaar onder de indruk, maar bemoedigden ons wel om door te zetten.
Henk kwam ons meerdere keren bezoeken op Texel. Bijvoorbeeld toen hij schilderworkshops gaf in De Waal. Hij kon zich echt verheugen op het heldere Texelse licht. Maar ook op het tegendeel, de duisternis, een kernwaarde van Texel. Hij wilde wel die ‘echte duisternis’ wel eens zelf beleven. We maakten op een maanloze avond een wandeling net buiten Den Hoorn (over het Lagewegje). We zagen echt geen hand voor ogen en werden bijna omver gereden door een fietser (zonder licht…).
Samen met Saskia bezocht Henk ons een mooi weekend in mei 2014. Ze brachten Karim zijn schilderijen mee. Henk had die voor hem in het klooster bewaard. Ze konden overnachten in Karim’s appartement op de Potvis.
Tentoonstelling in het Drijverhuus
Nadat we het Zuidlokaal, de ruimte die ons / Stichting Oase ter beschikking stond ingericht hadden, wilden we graag een tentoonstelling organiseren met werk van Karim Muhyaddin (die ons bij de inrichting van de ruimte fantastisch had geholpen) en Henk.
Henk liet bij deze tentoonstelling werk zien uit zijn Genesis-reeks, die hij niet lang daarvoor had afgerond. Veel indruk maakte ook het filmpje dat hij na afloop liet zien over de portrettenserie die hij kort daarna zou starten in opdracht van de Pompekliniek: 88 ‘onherkenbare’ portretten van TBS-ers die in de Longstay afdeling van deze kliniek verbleven. Op een andere manier maakte ook de heerlijke knoflooktaart die hij die middag bij ons in huis gebakken had indruk: veel mensen wilden daar graag het recept van hebben!
Weer in Nijmegen
Toen de 88 portretten klaar waren, werd er in museum Het Valkhof in Nijmegen ene grote overzichtstentoonstelling georganiseerd. We waren aanwezig bij de officiële opening op 18 september 2016. Er was heel veel belangstelling (200-300 mensen schatten we).
Tijdens onze fietstocht door Nederland en Vlaanderen in september 2018 ter gelegenheid van 25 jaar Stichting Oase en ons eigen afscheid hadden we ook zelf een dagje in Nijmegen georganiseerd. We stelden het zeer op prijs dat Henk en Saskia die dag met ons en andere Oase-lezers meegefietst zijn!
In de jaren daarna volgden we met veel plezier Henk’s blogberichten uit zijn werkplaats. Mooi om op die manier mee te blijven leven met zijn leven en werk.
Op 30 maart 2022, een dag voor zijn 72ste verjaardag, stuurde Henk ons en andere vrienden een mail met het droevige bericht dat hij heel ernstig, ongeneeslijk ziek was. Het kwam bij ons aan als een grote schok. We begrepen van hem dat hij vanaf dat moment vooral graag met Saskia en Eva samen wilde zijn. Dat hebben we uiteraard gerespecteerd.
Chartres
Om ons toch zoveel mogelijk betrokken te blijven voelen bij Henk in deze laatste periode van zijn leven, zijn we in augustus naar Chartres gegaan. We hebben heel veel tijd doorgebracht in de kathedraal die hem tot zulke bijzondere aquarellen heeft geïnspireerd. Toen we daar op een avond nadere informatie over zochten op zijn website, zagen we in een ander bericht op internet dat Henk op 2 augustus was overleden. Hij wordt gemist. Ook door ons. Door het werken aan deze website is hij vaak in onze gedachten en blijft hij ons inspireren. Zijn boeken en het kleine zelfportret op het ‘mooie herinneringen-kastje’ in onze woonkamer helpen daar ook bij.
Veel meer over Henk en zijn werk is te vinden op zijn website.