Hoe een gebroken bovenarm leidde tot een prettige kennismaking met 2 naaktslakken.
Na onze zeer geslaagde excursie met de leden van de Vakgroep Heemtuinbeheer naar Zuid-Limburg in de lente van 2004, stapten we doodvermoeid uit de bus om te zien (en vooral te horen!) dat de kermis tijdens onze afwezigheid was neergestreken op het evenemententerrein voor ons klooster. Van pure schrik struikelde Marianne, zwaarbepakt, over ‘niets’. Ze kwam ongelukkig ten val en brak haar bovenarm. Een heel onhandige plek, de arm kon niet in het gips, dus ze moest met een simpele mitella proberen het breukvlak niet groter te laten worden. Dat lukte niet omdat niemand had gezegd dat ze halfzittend moest slapen. De genezing duurde daardoor veel langer dan 6 weken.
Natuurlijk had dat gevolgen voor haar activiteiten, maar niet alleen in negatieve zin. Doordat ze veel niet kon, kwamen andere, meer geduld vragende activiteiten in beeld. Zo kwam het dat ze op een avond urenlang zich amuseerde over twee naaktslakken, die elkaar gevonden hadden. Een prachtig ‘biologisch moment’!
Nog helemaal in de ban van de slakken fotografeerde ze de volgende dag deze grappige houten ‘wipslak‘.
Een maand later betrapte ze dezelfde (?) naaktslakken terwijl ze lekker van een paar rottende peren zaten de smullen.
