Verhuizing naar Texel
Zaterdag 28 februari 2009 verhuisde Oasevriendin Hanneke van Vuure ons – en onze meest waardevolle spulletjes – voorgoed met haar VW-bus vanuit het Gelderse Beuningen naar het Waddeneiland Texel. Maandag 2 maart zou de grote verhuisvrachtwagen pas arriveren (zij werkten – Biblebelters – uiteraard niet op de dag des Heren); dus er bleef nog even een ‘vrije’ zondag, 1 maart, om te acclimatiseren. Notabene Willy’s 56e verjaardag. We logeerden dat weekend alle drie bij De Ark, groepsaccomodatie op de Diek, waar we de jaren daarvoor het boek Vrij Spel voor Natuur en Kinderen hadden geschreven. Hanneke verraste Willy tijdens het ontbijt met een berijpt mini-bosje paarse bloemetjes, Maartse viooltjes op moskussen en 3 gele crocussen!!! Had ze tijdens een vroeg rondje dorp ergens in een berm of tuin geplukt…
Herenstraat 16
We hadden wel een paar weken nodig om onze spullen uit te pakken en een nieuw plekje te geven. Omdat dit huis minder groot was dan onze woning en Oaseruimte in Beuningen, hadden we vóór de verhuizing al veel opgeruimd, c.q. weggegeven aan onze mede-kloosterbewoners. Toch was het nog veel passen en meten en dat kostte tijd. We hadden gelukkig nog een vliering en een krakkemikkig fietsenschuurtje waar we nog wat kwijt konden. Jammer genoeg geen noemenswaardige buitenruimte. Alleen een klein vochtig en donker terrasje achter het huis.
Toch waren we blij met dit huis. We vonden dat we enorm hadden geboft in de mooie Herenstraat een enigszins betaalbaar huurhuis te vinden. Dan kijk je in eerste instantie graag over kleine en grotere gebreken heen. We vonden het een uitdaging om hier, op ons geliefde eiland, een nieuw bestaan op te bouwen. Weliswaar nog steeds in het kader van Stichting Oase, maar nu zonder tuin – we wilden het hele eiland nu, in elk geval voorlopig, als onze ’tuin’ beschouwen. Heerlijk natuurlijk dat die zo goed door anderen beheerd werd! Vanaf nu ook geen ‘deadline stress’ ‘meer. De zorg voor het tijdschrift Oase hadden we kort voor onze verhuizing aan Machteld Klees toevertrouwd.
Zonder de intensieve zorg voor tuin en tijdschrift zouden we tijd hebben ons op het eiland thuis te gaan voelen, maar vooral ook zouden we vanaf nu meer aandacht kunnen besteden aan de opleiding Ecologisch Hovenier, het netwerk Springzaad en de projecten en programma’s, die merendeels gefinancierd werden vanuit de landelijke Regeling Draagvlak Natuur.
De eerste bezoekers
Zodra alles een beetje een plek gekregen had, kwam Willy’s hele familie op bezoek, moeder Johanna, tante Christel, de drie zussen met hun partners en kinderen. Alleen de kinderen van Marie-Therese en Volker waren er dit keer niet bij. In totaal 10 mensen die samen met ons twee maar nauwelijks in de kleine woonkamer pasten. Voor eten en slapen hadden we daarom ook appartementjes en hotelkamers in het dorp voor hen gehuurd en een leuk programma bedacht. Het weer was prima dus we konden met elkaar optimaal genieten!
Er zouden dat eerste jaar op Texel nog veel bezoekjes volgen, zowel van familieleden als (Oase-)vrienden. Maar we organiseerden zelf ook enkele meerdaagse excursies op Texel, bijvoorbeeld voor Springzaad (19-21 juni) en het Oasebestuur (9 en 10 oktober). Voor de Vakgroep Heemtuinbeheer zouden we in 2011 een excursie naar Texel organiseren en bestuursleden van Wilde Weelde, docenten van de Opleiding Ecologisch Hovenier en onze samenwerkingspartners bij de verschillende projecten en programma’s ontvingen we ook zeer regelmatig in deze periode (2009-2016) in Den Hoorn. Die bezoekjes gingen vrijwel altijd gepaard met wandelingen en fietstochtjes, waarbij de Hors en het strand favoriet waren.
Omgevingsverkenningen
De eerste jaren op Texel hebben we ook met zijn tweeën veel gewandeld en gefietst om het eiland tot in alle uithoeken te leren kennen. Maar het vaakste wandelden we via de Bollekamer naar het strand en dan via wat wij ‘Ierland’ noemden (ten zuiden van het Grote Vlak langs de hoge bunker) weer terug naar Den Hoorn. Een korter rondje ging onder camping Loodsmansduin langs, waarbij we – zeker als we behoefte hadden aan reflectie – even pauzeerden bij Ferry’s bankje om van een afstandje naar ons mooie dorp en ons leven daar te kijken. En natuurlijk was een ‘rondje dorp’ een prima alternatief als we echt niet veel tijd hadden of het weer er niet naar was. Vooral het uitzicht vanaf de Hoge Achterom op het lager gelegen land tot aan het bos, en op het beroemde kerkje vonden we steeds weer fascinerend. Heel terecht dat die kant van het dorp beschermd dorpsgezicht is.
Wonen in Den Hoorn
De keuze voor het dorp Den Hoorn was in 1974, toen Marianne mee ging werken aan een onderzoek bij het NIOZ, al welbewust en dat was ook het geval in 2006 toen we een geschikte plek zochten om aan ons boek Vrij Spel voor Natuur en Kinderen te werken. Zo leerden we dus al voordat we er woonden dit dorp goed kennen. Toen we in 2007 een klein bordje ‘Te huur’ op een huis in de Herenstraat zagen staan zijn we daar zonder er al te veel over na te denken op ingegaan. Natuurlijk was er op dat moment al een serieuze gegadigde en kwamen we toen niet in aanmerking. Maar die mensen verhuisden al weer snel, zodat wij dit huis vanaf maart 2009 wel konden huren. Wat ons aantrok in Den Hoorn was de ligging (vlakbij duinen en zee), de open sfeer met veel cultureel aanbod, veel ‘ eigenzinnige mensen, de rust in de herfst en winter, maar ook de gezelligheid van (niet al te veel) toeristen in de lente en zomer.
Behalve de directe buren waar we van begin af aan een prettig contact mee hadden, leerden we ook steeds meer andere dorpsbewoners kennen, bijvoorbeeld bij de cabaretvoorstellingen in Klif 12. Toch waren we in de eerste jaren nog vooral georiënteerd op Stichting Oase en alles en iedereen die daarmee te maken had. Dat veranderde toen we vanaf 2014 actief betrokken raakten bij het Drijverhuus. We leerden in de laatste drie jaar in de Herenstraat via ons vrijwilligerswerk voor het Drijverhuus het dorp, haar bewoners, haar mogelijkheden, maar ook haar beperkingen steeds beter kennen.
Reizen en reisjes
In vergelijking met onze tijd in Beuningen waren we veel, ook buiten het eiland, op stap. Vaak natuurlijk in het kader van Oase-activiteiten die we zelf organiseerden of waar we aan deelnamen. Of naar onze Duitse en Nederlandse familie.
Maar we organiseerden ook voor ons tweeën ‘gewone’ vakanties naar verschillende andere landen. We hadden op dat gebied duidelijk wat in te halen! In het eerste jaar op Texel bezochten we Finland en Estland (zomer 2009). In 2010 en 2011 gingen we per trein naar Midden- en Oost-Europa. In 2010 naar Budapest (heen via Regensburg en terug via Berlijn) en een jaar later gingen we weer diezelfde kant op, deze keer naar Wenen (heen via Passau en terug weer via Berlijn).
Naar het zuiden
Maar daarna reisden we toch meestal in onze favoriete windrichting, het zuiden. In deze periode bezochten we, naast de reisjes die we in 2016 in verband met de Vlaamse opleiding maakten, verschillende Belgische steden: Brussel (jaarwisseling 2010/2011), Brugge (rond 1 maart 2015) en Antwerpen (juli 2015). Andere stedentripjes gingen naar Frankrijk: Parijs (juli 2014) en Dijon (september 2015, met doorreis naar Willy’s zus Kirsten in Zwitserland). Rond de jaarwisseling van 2014 / 2015 vlogen we naar Tanger om vandaar rond te reizen door Andalusië (Spanje).
In deze periode in de Herenstraat waren we drie keer in Italië: we vierden daar Marianne’s 60ste verjaardag in Venetië in augustus 2012, en Willy’s 60ste in Rome (maart 2013). In oktober 2013 gingen we alweer terug naar Italië: dit keer voor een mooie reis van Pisa via Sienna, Cinque Terre, Genua en Turijn naar Susa. We reisden in diezelfde jaren ook drie keer naar Turkije: Antalya, november 2011, van Izmir naar Istanbul, lente 2012 en naar Istanbul en de Prinseneilanden rond de jaarwisseling 2012/2013.
Onze reis naar IJsland (voorjaar 2012) hoort niet echt in deze serie thuis. Dat was op de eerste plaats een reis in verband met ons werk, maar we hebben daar wel iets aan vastgeplakt. Dat gold precies ook zo voor de reis naar Dublin in 2014 die Marianne met Sigrun Lobst maakte.
Verhuizing naar ’t Horntje
De eigenaar van ons huis, Jaap Dik, liet ons in 2016 weten dat hij het huis wilde gaan verkopen. Wij hadden op dat moment niet de middelen (en ook niet de wens) om dit huis zelf te kopen. We schreven ons in bij Woontij, de woningstichting die op Texel en in Den Helder sociale huurwoningen verhuurt. Na een eerste bezichtiging van een aangeboden woning in de Potvis, die we afwezen, volgde een paar maanden later de bezichtiging van een andere woning, weliswaar ook in de Potvis, maar veel gunstiger gelegen dit keer. We vielen vooral voor de achterkant: een zonnig terrasje waar we onze planten kwijt zouden kunnen, en – vooral van boven – fraai uitzicht op duintjes, duinen en de boot. Dit aanbod hebben we geaccepteerd en we zijn op 28 september 2016, dus exact 7 jaar en 7 maanden na onze verhuizing naar de Herenstraat naar De Potvis verhuisd.
