De Duitsers noemen het Fernweh – het zusje van heimwee – het soms pijnlijk sterke verlangen ergens anders te zijn. Verlangen naar een plek, meestal ver weg, waar je bijzonder intensieve herinneringen aan hebt. Vaak proberen we in onze tuinen bewust of onbewust plekjes te scheppen die daaraan refereren. Johan Heirman beschreef eens in een Oase-artikel dat hij bij de aanleg van zijn Gentse stadstuin ‘een paadje in de Provence’ voor ogen had. Ook al heb je een ‘heem’tuin, dan kunnen het natuurlijk nog heel goed verweg-beelden zijn die je inspireerden (of inspireren). De tuin als troostrijke plek voor ons Fernweh.
1 mei 2002 verzonden wij een speciale uitnodiging aan 32 mensen die sinds het 10-jarig-bestaan-feestje – een jaar eerder dus – de inhoud en de sfeer van het tijdschrift Oase ‘gemaakt’ hebben. Maar ook: ‘Neem gerust vrienden en vriendinnen mee’.
En dan waren we zaterdag 12 mei tussen 10-14 uur in de weer met de voorbereidingen voor het welslagen van een eerste cultureel café in de tuin, “Denkend aan Ierland”. Paviljoen en tuin pico bello, een terrasje opgebouwd, maar ook een feesttentje, want druilerige regen begeleidde ons opbouwwerk. Tot overmaat van ramp was Marianne bijna geveld door een virus! Tot 14.30 uur – start 14 uur – héél weinig bezoek, paniek dreigde ons te bevangen. En dan opeens toch nog een twintigtal mensen, aangekondigde, onaangekondigde gasten en/of met een ’taak’, zoals William Dekker en zijn collega Steve van de heemtuin in het nabije Malden, die de Ierse muziek tot 17.30 uur verzorgden.
32 mensen telden we uiteindelijk toch nog. Henk Hage las in het begin een bladzijde uit “Finnegans Wake” van James Joyce voor, er was regelmatig live muziek, koffie, thee en gebak, Nettie Westhoff liet prachtige, oude 6×6 cm dia’s zien met een oude projector die veel opzien baarde. En elk droog moment werd gebruikt om even buiten de frisse lentesfeer te genieten. Helemaal aan het eind was er zelfs sprake van een schuchter zonnetje, kwakende kikkers en dergelijke – net Ierland!
Uiteindelijk bleef nog een klein groepje gasten en kloosterbewoners doorgaan tot in de late avond; prima sfeertje, geslaagde première ‘cultuur-kunst-tuin’, alleen volgende keer nog wat beter voorbereiden, concept helderder en meer support organiseren, resumeerden we afsluitend in het logboek.
Treffende reactie van iemand die niet kon komen en ons een mooie dag toewenste: