Natuurlijk was het voor veel mensen rampzalig. Vooral voor ouderen in verpleeghuizen die ernstig ziek werden of zelfs doodgingen, kinderen die niet naar school konden en achterstand opliepen, ouders die de combinatie van kinderen thuis met hun schoolwerk en eigen werk (ook vaak thuis) nauwelijks volhielden, jongeren die hun jeugd zagen voorbijgaan zonder veel plezier. Maar voor ons was dat anders. Wij waren net op tijd gestopt met werken en hoefden dus niet meer ingewikkelde toeren uit te halen om online met collega’s in contact te blijven. We werden wel allebei (tegelijk) een keer ziek, maar dat was maar van korte duur en had geen langdurige gevolgen zoals bij sommige anderen.
Op Texel werd het al snel heel rustig. Bijna spookachtig, in geen velden of wegen auto’s te zien, de boot die maar af en toe voer. We hadden het eiland voor onszelf (en die 13000 andere Texelaars natuurlijk). Geen vliegtuigstrepen in de lucht. Geen tegenliggers op de fietspaden. De natuur profiteerde ook van de rust en stilte. Soms misten we tijdens de fietstochtjes wel de mogelijkheid om ergens een kop koffie te drinken en naar de WC te gaan. Maar we herontdekten hoe leuk het is met een volle fietstas op stap te gaan en onderweg te picknicken.
Nadeel was natuurlijk ook dat we – ons plan na ons pensioen – niet (ver) konden reizen. We hadden dus ineens heel veel tijd, thuis en op Texel. Niks mis mee – als het niet te lang zou duren – na zo’n drukbezet leven.
Eigen boeken herlezen
Veel tijd betekende ook veel tijd om te lezen. Maar helaas ging de bibliotheek al snel dicht en waren de boeken die we geleend hadden al snel allemaal uitgelezen. Wat nu? We besloten onze eigen boeken te herlezen. Marianne ontdekte dat ze de ‘Katholieke versie’ van het Oude en Nieuwe testament (geërfd van haar ouders) eigenlijk nog nooit echt gelezen had. En ook andere boeken bleken een herlezing waard. Niettemin waren we er steeds weer snel bij als de bibliotheek weer (even) open was. Gauw met de boot naar Den Helder, dan maar met mondkapje! Iets waar we beiden een grote hekel aan hadden, zeker in de winter, als je bril beslaat door je adem.
Wie ben ik?
Het vele lezen en de tijd om overal over te reflecteren leidde er ook toe dat Marianne eens goed na ging denken over het begrip identiteit. Uiteindelijk toegespitst op de vraag ‘Wie ben ik?’ Bleek een interessante oefening. Tot haar verrassing leverde de ‘navelstaarderij’ heel wat nieuwe inzichten op. Veel is te persoonlijk voor deze website, maar een van de onderwerpen waar ze over nadacht was in hoeverre je identiteit bepaald wordt door je naam. Dit leverde uiteindelijk onder meer de pagina ‘Naamgenoten‘ op deze website op.
Gezond eten en gewicht verliezen
Op internet zagen we dat het vooral de zwaardere mensen waren die in het ziekenhuis belandden en dat die regelmatig ‘gewenteld’ moesten worden. Dat wilden we de verpleegkundigen en ons zelf niet aandoen, mochten wij besmet raken.
Ons leven was altijd vol korte en langere reisjes. Het was bijna nooit mogelijk op één dag heen en weer te gaan, dus we hebben vaak op andere plekken overnacht én gegeten. Er zijn niet veel restaurants die goed en goedkoop eten aanbieden. Werd dus te vaak goedkoop eten, en dan gaat het helaas in de regel niet om al te gezond voedsel. Doordat we nu altijd thuis waren en veel tijd hadden konden we ons eet- en leefpatroon eens kritisch onder de loep nemen. We begonnen met suiker. Niet meer in de koffie (in de thee deden we al nooit, alleen in Turkije soms niet te vermijden). We gingen ook ons eigen brood bakken. Twee soorten. Het ene met natuurlijk gist/moederdeeg, venkel- en komijnzaad en het andere met karnemelk/ei/baksoda, havermout en lijnzaad. Allebei met zonnebloempitten. We kochten een weegschaal om de vorderingen goed in de gaten te houden. Op internet zijn natuurlijk heel veel, vaak tegenstrijdige tips over afvallen. We probeerden een keuze te maken. Minder koolhydraten eten, daar zijn we mee gestart en dat had blijkbaar effect. Tot dan toe wisten wij niet dat in appel- en sinaasappelsap zoveel suikers zaten. Die verdwenen ook van het boodschappenlijstje, net als de koekjes. In plaats daarvan dronken we dagelijks gemberthee met citroen (zonder honing) en na het avondeten alleen nog een glas kruidenthee. Belangrijk was ook de tip om zoveel mogelijk uren achter elkaar niet te eten. Tussen 20 uur en 8 uur de volgende dag geven we onze ingewanden de tijd om alles goed te verwerken. We zitten nu al weer jaren lang op een gewicht waar we ons prettig bij voelen. Ongetwijfeld hebben we nu een ander darmmicrobioom, dat andere signalen doorgeeft aan onze hersenen. We hebben nu echt geen behoefte meer aan zoetigheid. Alleen een lekker stukje ‘Kuchen’ kunnen we – vooral als we in Duitsland zijn – niet altijd weerstaan.
Huisbioscoop
Minstens zo belangrijk was het om onze geest scherp te houden. In de Coronatijd heeft IDFA haar documentaires tijdens het jaarlijkse IDFA festival online gezet. Je kon je daarvoor – tegen redelijke vergoeding – aanmelden om een aantal films op gezette tijden te bekijken, soms met een nagesprek met de regisseur, waarmee de festivalsfeer een beetje werd nagebootst. Met beamer en scherm hebben we in onze woonkamer een huisbioscoopje opgebouwd en iedere festivalavond met een glas wijn erbij van bijzondere documentaires genoten. Voor ons, omdat we vanwege de boottijden sowieso niet naar avondvoorstellingen in Amsterdam kunnen gaan, ideaal!
Virtuele reis langs alle landen die we ooit bezochten
Na het IDFA festival kwamen we op het idee van een zelfbedacht festival, gebaseerd op alle landen die we bezocht hadden. Zo reisden we – via een beetje logische route – door heel Europa, met uitstapjes naar Marokko en Turkije. Iedere dag was er een ander land aan de beurt. We lazen elkaar de reisverslagen voor, bekeken en herlazen boeken en andere documenten die we over dat land in onze boekenkast en soms ook op internet konden vinden. We zochten bijbehorende muziek en kookten recepten die specifiek voor dat land zijn. Zo herbeleefden we onze reisjes met alle zintuigen. Bleek een geweldig idee!
Onze virtuele reis begon in IJsland op 19 december 2020. Vervolgens ‘reisden’ we de dagen erna naar Finland en Estland, Engeland en Ierland. Zo nu en dan lastten we een reisvrije dag in om boodschappen te kunnen doen en ons weer een beetje op te laden. Want het bleek een intensieve onderneming! Minstens zo vermoeiend als echt reizen.
Op 24 december vertrokken we virtueel naar Zwitserland, 25 december was onze Duitsland-dag (geheel in de kersttraditie die we jarenlang vol hebben gehouden). Op tweede kerstdag reisden we verder naar Oostenrijk en Hongarije. En de dag erna besloten we deze serie in Midden-Europa met een dagje Tsjechië.
Na een noodzakelijk dagje ‘werkzaamheden thuis’ stond op 29 december Polen op het programma. Via voormalig Joegoslavië gingen we verder naar Turkije, waar we het jaar 2020 afsloten. Op nieuwjaarsdag reisden we verder naar Italië. De volgende dag was weer een boodschappentoer gepland, maar die dag werd aangevuld met een avondje Italië II, want van dat land hadden we wel heel veel foto’s en herinneringen.
Zondag 3 januari gingen we naar Spanje. Vervolgens naar Marokko (4 januari) en Portugal (5 januari) en we eindigden de mediterrane serie in Frankrijk. Een dag later, 7 januari gingen we tenslotte naar Denemarken en Zweden.
Willy schreef in zijn dagboek op 7 januari: ” ’s Middags konden we het “festival” beëindigen. Alles opruimen, napraten, een heel positief gevoel!“
Steenbeek!
Zonder Corona hadden we nooit de tijd en energie (en zin!) gehad om zo nadrukkelijk bezig te zijn met ons (Oase-)verleden. Dan waren we ongetwijfeld nog meer gaan reizen.
Sinds Corona
Toen Corona niet meer zo angstbeladen was en de wereld weer (te!) snel terug ging naar het oude ‘normaal’ zijn we met Steenbeek verder gegaan (veel te leuk). Ook ons leef- en eetpatroon is nog hetzelfde als in de Coronatijd. Ook dat bevalt ons prima! En boeken halen we weer stapelwijze uit de bieb en reizen doen we gelukkig weer heel regelmatig ‘in het echt’!