Engeland bezochten we allebei al ruim voor onze gezamenlijke tijd (die begon in mei 1976). Willy twee keer, in 1967 en 1968 als exchange pupil in een uitwisselingsprogramma van zijn eigen middelbare school in Dormagen met een Zuid Engels equivalent in de omgeving van Southampton. Snuffelen aan elkaars onderwijs, maar vooral aan het Engelse alledaagse leven, door ondergebracht te zijn in ’typisch Engelse gezinnen’ die gelukkig wel flink van elkaar verschilden. De eerste keer verbleef hij bij een ouder echtpaar; hij gepensioneerd dierenarts, beiden uiteraard hondenfreaks… Via hem maakte Willy kennis met het typische Engelse verenigingsleven, in dit geval gesoigneerde heren die in clubtenue heel serieus lawn bowling speelden, thee drinkend en in de loop van de namiddag ook wel de nodige pintjes. Cricket stond ook eens op het programma. Verder herinnert hij zich vooral keurige avonden op de bank, braaf luisterend naar de verhalen van het echtpaar, altijd een beetje bang dat het gesprek wel eens kon afdwalen in de richting van ‘but we won the war and the Worldchampionship football’ en je dan om je mening gevraagd zou kunnen worden…
Op herhaling in Engeland
De tweede keer was, wat dat betreft, een verademing: het jonge stel, twee dertigers met twee kinderen, lieten Willy en de kinderen dagenlang in een bescheiden auto ongeveer alles zien wat bezienswaardig was in hun regio. Grote kathedralen, binnensteden, pieren, stranden, havens e.d. maar ook mooie landschappen langs de krijtkust en het New Forest Nationalpark als hoogtepunt. Tussendoor en afrondend was er beide keren ook nog een meer educatief programma, georganiseerd door de leraar Engels. En dat alles in de wilde jaren ’60 in London etc. Alleen al die favoriete popmuziek de hele dag lang op alle radio’s etc. En het moet gezegd: de taal leerde Willy daar een stuk beter en sneller dan op z’n school thuis!
Lokroep in Oostende
Marianne bezocht samen met haar zus Sjakkelien de ‘overzeese-bijna-buren’ ook al in de vroege jaren ´70 (1972 of ’73). Eigenlijk was hun idee een reis door het buurland België, maar eenmaal in Oostende zagen Marianne en haar jongere zus een nog veel grotere uitdaging voor het grijpen: tot 1997 kon je van Oostende nog met een ferry naar Dover in Zuid-Engeland! Zo geschiedde en de rest is zonder foto’s en notities na meer dan 50 jaar in de mist der geschiedenis verdwenen.
Dat gold ook voor Willy toen hij in 1974 o.a. een tijdje alleen door Engeland reisde, liftend en per trein, van Keulen via Brussel, Oostende, Dover richting Fishguard in Wales en vandaaruit per boot naar het Ierse Rosslare Harbour. Een avontuurlijke reis waar hij zich niet veel meer van herinnert… Die reis leidde wel tot onze eerste ontmoeting in Cork. Drie jaar later, in 1977, gingen we samen, nu ook weer met trein en twee ferries via Engeland terug naar Ierland, maar in 1995 kozen wij niet voor die omslachtige reis, maar gemakzuchtig en betaalbaar voor vliegen naar Ierland. We genoten wel van het prachtige mozaïekachtige uitzicht op het Engelse landschap! Van boven bijna nog mooier dan vanaf de grond. Nu we dit schrijven is het overigens al 30 jaar geleden dat er een treinverbinding onder het Kanaal Frankrijk/Calais met Dover geopend werd. Nog meer keuze!
Samen op zoek naar Engelse gelijkgezinden
10 – 15 september 2006, midden in de voorbereidingsfase van ons boek “Vrij spel voor natuur en kinderen” hadden we een reis gepland naar onze Engelse zusterorganisatie “Learning through Landscapes” (LtL) in Winchester, inclusief een bezoek aan drie voorbeeldige scholen in Zuid-Engeland, waaronder de in vakkringen destijds wereldberoemde Coombesschool in Arborfield om op deze school de grand old lady van de Britse ‘groene schoolpleinen’, Susan Humphries te ontmoeten. Die 5 dagen waren een mix van werk en korte vakantie: kennismaking met 3 toplocaties van groene schoolpleinen in Engeland incl. inspirerende leerkrachten, en vertegenwoordigers van onze zusterorganisatie in Engeland, LtL, met in ons achterhoofd het hoofdstuk over internationale inspiratiebronnen en contacten in ons boek. Maar we konden het ook niet laten om ‘even tussendoor’ wat van de steden en (stads)natuur in Zuid-Engeland te leren kennen. Dat lukte uitstekend al zouden we nu toch liever niet meer met een prijsstunter ‘eventjes’ naar Bournemouth vliegen… Lees hier meer over het drukke weekje Zuid-Engeland!
Een internationale conferentie omzomen en verrijken
28 juni – 6 juli 2010 verrijkten en omzoomden we een bezoek aan een internationale conferentie over groene schoolpleinen aan de Universiteit van Winchester (op 1 juli) met twee korte maar heel krachtige natuurbelevenissen. Voor de conferentie bezochten we het Nationaal Park New Forest en daarna het Isle of Wight.
Enkele dagen in het New Forest
Op 28 juni 2010 vertrokken met de boot van 10 uur en al om 14.37 uur bereikten we het station in Brockenhurst, hartje New Forest (eigenlijk was het een uur later, tja, het gaat allemaal wat relaxter in Engeland…). Aangekomen in de mooie oude cottage (B & B) werden we vriendelijk welkom geheten met koffie/thee en cake en maakten we vluchtig kennis met de overige B & B bezoekers. De kamer bleek klein maar fijn, tijd om gauw buiten de omgeving te verkennen:
De half wilde paarden liepen zo ongeveer de erven op, waar veeroosters hen duidelijk in hun grenzen wezen. Heel wat snoeien doen zij ook al voor je! Prachtige oude bomen, struiken, heggen en (klim)ROZEN… overal. De nabijgelegen St. Nicolas bleek een prachtkerk (12-13e-eeuws) met bijbehorende begraafplaats en zelfs wilde orchideeën rondom de verzakte graven. Super romantisch! Na de maaltijd en het lekkere bier lokte een avondwandeling langs de mooie dorpsranden met zicht op een kudde paarden in het typische landschap.
Onze tweede dag begon weer met een typisch, rijk Engels ontbijt waarin je wel elke ochtend vooraf gevraagd werd hoe je je ei vandaag het liefst zou willen eten. Per trein wilden we vanochtend graag naar de kust, een klein havenstadje bezoeken tegenover het eiland Wight. Lymington (zie ook beneden) bleek een zeer aardig stadje, heuvel opwaarts gelegen met zeezicht tot het nabijgelegen Isle of Wight. Een rondwandeling, koffie, daarna wandelen tot aan zee, en dwalen langs een gezellige kleine haven.
Eindelijk het bos in!
Voor de lunch weer terug naar Brockenhurst, om daarna aan een heel mooie wandeling te beginnen: over de heide, door (oer-)bos met prachtige begrazingssporen (Hudewald) van eeuwenoude eiken, hulst, berken, veel wilde rozen en meidoorn, varens… alles wat paarden en schapen niet lusten, of waar ze niet bij komen. Het was vooral heerlijk dwalen buiten de paden langs kleine beekjes in het terrein. Een prachtige ervaring! En terug tot in het dorp kwam je ook regelmatig paarden tegen. Fascinerend! We lieten ons de tijd, alles goed in ons op te nemen. Kon ook, want na dreigend weer in de ochtend werd het nog een mooie lange namiddag en vroege avond. Kijk maar hieronder, of nog beter: New Forest is zeker een reis waard!
30 juni vertrokken we, na het weer uitgebreide ontbijt, uit onze sfeervolle B & B richting Winchester. Maar wel met een omweg langs het vliegveld in Southampton waar je volgens ingewijden als enig adres in de wijde omgeving een adapter voor Engelse stopcontacten kon kopen. Met een uurtje extra oponthoud lukte dat ons wel. Rond het middaguur weer in Winchester, twee uur te vroeg om de sleutel voor onze kamer in het universitaire gasthuis in ontvangst te nemen. Tijd voor een lange lunchpauze. Daarna alle tijd om Winchester na vier jaar weer te (her)ontdekken. Heel plezierig!
Tegen 19 uur hadden we afgesproken in de mensa. We maakten, al dinerend, kennis met de eerste deelnemers van de conferentie “20 jaar Learning through Landscapes”, o.a. Petter Åkerblom en Titti Olsson uit Zweden en Sharon Danks (VS). Mary Jackson, de gastvrouw kenden we al van ons bezoek in 2006. Prima maaltijd in passende entourage! Vroeg naar onze kamer; beetje gespannen voor de presentatie morgen…
1 juli 2010: vroeg op, samen aan het ontbijt en dan wandelend naar de Universiteit Winchester waar de conferentie om 10 uur zou starten: het zou een dag worden met een druk programma, presentaties door internationale referenten. Betere lichtverhoudingen zouden de kwaliteit van de PPT’s zeker ten goede zijn gekomen. Toch waren we best tevreden met onze bijdrage en de reacties uit de goedgevulde zaal.
Na de pauze volgden nog 3 lange voordrachten van Engelstaligen waarvan de enthousiaste, geëngageerde bijdrage van de Australische Helen Tyas Tunggal ons het meest bijgebleven is en hartverwarmend was. In de 2x 30 minuten panels for questions bleek ons beeldmateriaal doorgewerkt te hebben en werd er vanuit het publiek gevraagd om materiaal zoals wij hadden laten zien met onze 30 speelnatuurcollages. Toch wel een prettige afsluiting voor ons.
Met de inner cercle, de referenten, zijn we dan nog gaan eten in een aardig Thais restaurant. Wat zijn we toch niet goed in small talken…
De volgende ochtend was er dan nog een gezamenlijk ontbijt met Helen, Petter, Titti en Sharon, een hartelijk afscheid onderling voor wij vertrokken richting Yarmouth op het nabije eiland Wight.
Isle of Wight
We verbleven ruim 4 dagen op Wight, van 2 – 6 juli 2010. Na een korte boottocht vanuit Lymington naar de haven van Wight, Yarmouth struinden we vanuit een prima verzorgde B & B drie complete en twee aangebroken dagen over het fraaie, groene eiland. Benieuwd???
Congres “Wildlife and nature gardening: a European perspective”
22 – 24 november 2016
Ons kortste verblijf in Engeland ever: dinsdag 22 november vertrokken we om 14.20 uur vanaf Schiphol om dankzij die ’tegendraadse’ Engelsen al om 14.30 uur in London-Gatwick te landen. En dankzij een snelle regiotrein en de metro belandden we tegen 16.00 uur al in het super chique, oude hotel Grange Strathmore in South Kensington, hartje London. Wel even opfrissen en uitrusten van de ongewone drukte om ons heen. De luxe van de buitenkant zette zich in de vele en riante ruimtes binnen naadloos voort. Lekkere thee, internet aansluiten, ‘even’ tussen 17.30 – 19 uur een blok buurtverkenning: dat betekende vooral het carré van het gigantische, zeer nabije National History Museum bewonderen. Even slikken: hier zullen we morgen onze bijdrage tijdens het internationale congres “Wildlife and nature gardening: a European perspective” moeten leveren… Wat een kathedraal van de 19e eeuwse nieuwe kerk, de Wetenschap!
Via een universiteitscampus wandelden we onder de indruk van alles om ons heen terug naar het hotel. In de lounge van het hotel was er een hartelijke begroeting met o.m. Reinhard Witt en Ulrike Aufderheide van onze Duitse zusterorganisatie Naturgarten e.V. Later die avond hebben we met z’n twaalven in sfeervolle entourage bescheiden gegeten.
23 november: Toch wat onrustig geslapen, en dan samen met vooral conferentiegangers en referenten een flink ontbijt genomen, maar vervolgens nog veel te vroeg voor het congres, direct om de hoek. Prachtige museumingang, mooie theaterzaal – Flett Lecture Theatre – waar het congres zou plaatsvinden. Samen wachten op het binnendruppelen van de 80 deelnemers. Eerste geruststellende observatie: aardig, informeel publiek, bijna ‘des Oase’s’. Stipt om 10.30 uur na een lange inloop van 30 minuten begon Steve Wood, dagvoorzitter, met een mooi inleidend verhaal, met veel wetenswaardigheden over de floraverschillen tussen de Britse Eilanden en West- en Midden-Europa. Prettig, humoristisch. Uiteraard lichtte hij ook nog het programma toe. Na de eerste beide lezingen van Reinhard Witt en Ulrike Aufderheide (mooi hun verhalen ook eens in het Engels te horen), volgde een lange pauze met een begeleide bezichtiging van de Wildlife Garden (helaas op de nominatie om te verdwijnen…) buiten langs het gebouw.
In de pauze mochten we ook nog even een glimp van het reusachtige Museum opvangen. Dágen zou je hier rond kunnen dwalen…
Na de lunch volgden dan nog vier bijdragen uit België/Brussel over een biodiversiteitspad in een oud park, Willy’s bijdrage over “Looking for oases” (een overzicht over het netwerk van Stichting Oase, met openbare heem- en natuurtuinen deze keer als zwaartepunt), een kritische bijdrage over turfroofbouw uit Ierland en een slotbijdrage over wilde plantentuinen in Schotland. Heel divers dus. En heel vermoeiend voor de niet-native speakers… Tamelijk stipt, na het obligate panel en de samenvattingen werd het congres al voor 17 uur afgerond. In de hotellounge ging het met elkaar uitwisselend, etend en drinkend (eenvoudig bar food) dan nog tot 22.30 uur verder. Hoe gezellig ook, het was voor ons allen ook een inspannende dag.
24 november: Tegen 8.15 uur zaten we al weer met een kleine groep aan het ontbijt, luisterend naar een enthousiast vlinder(tuin)verhaal van Jan Miller-Klein. Kregen nog een boek van haar op de valreep cadeau!
Al voor 10 uur met de metro naar Liverpool Street, nog even wat London-in-een-uur-toerist spelen: vijf kwartier rondgewandeld door een vernieuwde markthal, koffie gedronken, Tower, Tower Bridge, Theems…
Vervolgens per lightrail naar London-Stenton, het meest noordelijke vliegveld van London. Tussendoor ook nog mooie moerassen, uiterwaarden, een beek en bossen voorbij zien flitsen! En ’s avonds dan toch al weer snel terug op ons kleine eiland!